ای دیـده خـون بـبـار نـیـامـد نـگـار ما           آخـر سـحـر نگـشـت شـب انتـظـار مـا

یا ذالـکـرم به غـربت عـشاق رحـم کن            کـی مـی رسـی به داد دل بـی قــرار مـا

صاحب عزا به مجلس ما هم سری بزن           رحـمی نـمـا بـر این جگـر داغـدار مـا

ای کاش گـریه وا کند این دیـده بنگـرم           در مجلـس عـزا تو نـشـسـتی کـنار مـا

بیـمـار رو به قـبـله شـدیم از فـراق تـو           دیگر زاشک وگریه گذشت است کارما

یا صـاحب الـبـکـاء سبـوئی حـواله کن           خشکـانـده است گـنـاه؛ دو ابـر بهار ما

سوگـنـد بـر نـوای حسین جان فـاطـمه           بـاشــد گــدائـی حــرمـت اعـتــبــار مـا